Californische Capriolen II: eekhoorngekte en huppelende kindersnacks

“Shut up and sit down!” maant de verbolgen vader zijn zoon aan, die, zichtbaar gloeiend als een overhitte Fukushimareactor, zijn jacht op de koortsige eekhoorn staakt. Iets verderop rust het schalkse beest, zich bewust dat het geen prooi meer is. De jongen zet zich stuurs neer naast zijn vader, terwijl de eekhoorn onder de ogen van de jongen verder zoekt naar eten en aandacht. De vader richt zijn blik op de Liberty Capmonoliet die voor hem opdoemt en lijkt erdoor bevangen te zijn. Het is warm buiten, maar de donkere sparren werpen een koele schaduw waar hij zit. Kalm ruist de wind door de bomen en glijden langs zijn armen naar de vallei. Enkele meters verder raast de Mercedrivier onder een kristalheldere lucht naar beneden. De sneeuw smolt laat dit jaar, het waterniveau staat op een recordniveau in 34 jaar. De monoliet is als een schilderij van abstracte aard. Het is een gehavend gezicht met ervaring en biedt beschutting en geborgenheid. Het lijkt een kwade wereld dat zich daarachter manifesteert te willen tegenhouden. Eenzame bomen en struiken staan her en der opgesteld als een teken van leven. En tegelijkertijd komt de Liberty Cap dreigend, allesomvattend en dominant over. Het dringt zich op aan de omgeving en lijkt onoverkomelijk te zijn. Dit is zijn machtig amfitheater, vervaardigd door krachten die mens en dier te boven gaan. Dat mythische indianenverhalen werden geschapen rond deze kolossen, verwondert niet. Deze natuurlijke tempel nodigt uit voor de creatie van een haast allesomvattende zingevende kosmologie.

Nevada Falls & Liberty Cap

“Alles vloeit” merkte John Muir, een Schots-Amerikaanse natuurvorser, tijdens zijn verblijf in Yosemite Valley op. Alles gaat wel ergens heen: de mensen, het water, de dieren en zelfs de schijnbaar onwrikbare rotsen die de machtige Mercedrivier trotseren. Ieder jaar opnieuw verandert de Mercedrivier in een woeste razernij die zijn omgeving beïnvloedt. Ik sta bovenaan de “Giant Staircase”. De Nevada Falls en Vernal Falls werpen het water op een dramatische wijze honderden meters naar beneden, terwijl het verandert in een dikke en vochtige mist die voor de nodige afkoeling zorgt. Hun namen ontlenen zij aan de geschriften van Lafayette Bunnell, lid van de negentiende eeuwse Mariposabrigade en ontdekkingsreiziger: “The Nevada Fall was so called because it was the nearest to the Sierra Nevada, and because the name was sufficiently indicative of a wintry companion for our spring (Vernal Fall) … The white, foaming water, as it dashed down Yo-wy-we from the snowy mountains, represented to my mind a vast avalanche of snow”. Binnen deze mistige lawine migreren ontelbare waterdruppels stroomafwaarts en voorzien de rijkelijk begroeide groene oever van leven. Het water speelt een cruciale rol in de geologische processen die het landschap vormgeven. Wat als we een unieke waterdruppel konden vangen, identificeren en terug vrijlaten? Waar zou het ons heen leiden?

Een nationaal park in de Verenigde Staten van dit kaliber trekt jaarlijks vier miljoen bezoekers. Dat is hetzelfde als het totale inwonersaantal van Wallonië. Vooral de vallei trekt een massa aan bezoekers aan, waardoor je een breed spectrum aan archetypische Amerikanen ziet pelgrimeren. De typische Amerikaanse vader uit een middelmatige Hollywoodfilm die met baseballpet, snor en buikje zijn dochter bij de hand neemt en haar als een prinsesje beschouwt bestaat wel degelijk. Je ziet ze in hordes aankomen, evenals de meer zwaarlijvige Amerikanen die met moeite een paar trappen nemen om een waterval te zien en dan terug afdruipen naar de frequent rijdende shuttledienst om naar een volgend gemakkelijk bereikbaar uitkijkpunt te gaan. Je hebt ze in alle soorten en maten, en het zou verkeerd zijn iedere Amerikaan in een clichématig doosje te willen stoppen. Dé clichéamerikaan bestaat, wees daar maar zeker van. Maar hij overheerst niet. Hij steekt er alleen boven uit omdat je hem verwacht en zelfs naar hem uitkijkt. Dat de overgrote meerderheid van de parkbezoekers eruit zien als de gemiddelde Europeaan, valt dan minder op.

Vernal Falls

Ranger Jeff is zijn naam. Een jonge man van 30 jaar, een rossige baard en volledig uitgedost. “The best office in the World!”, zegt hij, terwijl hij rondkijkt in de “Sequoia Grove”. Ik kan hem best geloven, terwijl ik nogmaals de frisse boslucht inadem en hoop dat ik het over een maand nog steeds kan ruiken. De man wil beroemd worden op Facebook en wil op termijn hét aanspreekpunt zijn in Yosemite National Park. “Ask me anything you want!” zegt hij dolenthousiast terwijl hij zich vooral tot de dames van de groep richt en knipoogt. Iemand vraagt hem over het “beergevaar” in dit gebied. Iedereen wil een beer zien, maar niemand staat te popelen om het snoezige knuffeldier op enkele meters van zich verwijderd te zien. Volgens Ranger Jeff is het eenvoudig: zie gewoon dat je iemand bij hebt die trager loopt dan jij of gooi een kind naar de beer en ga dan lopen. Succes gegarandeerd. Dat kunnen we altijd proberen. We laten Jeff achter ons, want hij was bezig met een sluipweg af te dekken. Snode toeristen. Iets verderop zien we mensen voorbijgangers aanmanen om stil te zijn, terwijl ze richting het dichte bos gapen. Blijkbaar loopt daar een zwarte beer rond, die, zich onbewust van een tiental voyeurs, rond de boomstammen zoekt naar eten. De beren houden van deze habitat. Er zijn de zachte groene “meadows” in de hooglanden waar ze in de zomer van het groene gras eten, ze zijn verzot op de vruchten van zwarte eiken en er zijn zwarte bessen waar ze een moord voor zouden begaan. Het onbegrip rond het concept “beerprobleem” bevangt me plots. Alsof de aanwezigheid van beren in Yosemite Valley een schande zou zijn. Een woekerende kanker die uitgeroeid zou moeten worden. Het zijn de mensen die gevaarlijker zijn en verwoestender van aard dan de beren. Vooral de onwetende mensen die zichzelf in de nesten werken door geen aandacht te schenken aan een aantal belangrijke voorzorgsmaatregelen. Regelmatig worden beren aangereden door snelle chauffeurs of mensen aangevallen door beren omdat ze hen uitdagen. Ik kijk rond me en zoek naar een kind om Ranger Jeffs’ theorie te testen. Helaas, ik vang bot. De beer zal het vandaag zonder een kindersnack moeten doen.

 

P.